Forum bloga

StavrosSkunk

Oto lista kotów rasowych:
abisyński
amerykański bobtail długowłosy
amerykański bobtail krótkowłosy
amerykański curl długowłosy
amerykański curl krótkowłosy
amerykański krótkowłosy
amerykański wirehair
azjatycki długowłosy
azjatycki krótkowłosy
balijski
balinese
bengalski
birmański
bombay długowłosy
bombay krótkowłosy
brytyjski
burmilla
burmski
cejloński
cornish rex
cymric
devon rex
doński sfinks
egipski mau
egzotyczny
europejski
japoński bobtail
kalifornijski spangled
kartuski
korat
kurylski bobtail długowłosy
kurylski bobtail krótkowłosy
Maine Coon
Manx
munchkin
nebelung
niemiecki rex
norweski leśny
ocikat
Ojos Azules
orientalny długowłosy
orientalny krótkowłosy
perski
Ragdoll
rex bohemian
rex selkirk długowłosy
rex selkirk krótkowłosy
rosyjski niebieski
seychellois długowłosy
seychellois krótkowłosy
sfinks
singapurski
snowshoe
sokoke
somalijski
sterling
syberyjski
syjamski
szkocki zwisłouchy długowłosy
szkocki zwisłouchy krótkowłosy
tajski
tiffany
tonkijski długowłosy
tonkijski krótkowłosy
Turecka angora
Turecki van
york chocolate

StavrosSkunk

Turecki van - rasa kota angorskiego pochodzący z rejonu jeziora Wan w Turcji. Jeden z niewielu kotów, które wychowane w pobliżu wody potrafią pływać. Za odrębną rasę został oficjalnie uznany w 1969 roku.

Wygląd
Futro jest białe gdzieniegdzie z kasztanowymi plamkami. Z powodu gęstego futra kot wydaje się być większy niż w rzeczywistości.

StavrosSkunk

Kot syjamski
Z Wikipedii
Skocz do: nawigacji, szukaj
Kot syjamski - jedna z najstarszych i najdłużej znanych ras kotów domowych.

kot syjamskiKoty syjamskie pochodzą z Dalekiego Wschodu. Ich cechą charakterystyczną jest umaszczenie point, które pokrywa maskę, uszy, łapy i ogon. Jest to kot szczupły, o wydłużonej sylwetce i muskularnej budowie. Są bardzo inteligentne, chętnie uczą się różnych sztuczek. Ciekawskie, śmiałe, łatwo nawiązują kontakty i lubią wizyty gości. Dobrze czują się w obecności innych kotów lub psów. Mają duży temperament, znane są z przywiązania do właściciela, jeśli go stracą, mogą to nawet przypłacić zdrowiem. Starają się towarzyszyć opiekunowi we wszystkich domowych czynnościach, głośno domagają się pieszczot i zainteresowania. Trzeba poświęcać im wiele uwagi, dlatego nie powinny być hodowane przez osoby, które większość czasu spędzają poza domem. Kocięta rodzą się białe, zaczynają się wybarwiać dopiero w drugim tygodniu życia. Większość kotów syjamskich ma doskonały apetyt, dlatego utrzymanie szczupłej sylwetki takiego kota jest dla właściciela niemałym wyzwaniem. Koty syjamskie odznaczają się długowiecznością - mogą żyć nawet 20 lat.

StavrosSkunk

Kot syberyjski

Kot syberyjski - rasa kota domowego, zaliczana do ras półdługowłosych, pochodząca z Syberii. Zarejestrowana w FIFe dopiero w 1998 roku.

Historia rasy
Kot syberyjski to przedstawiciel jednej z naturalnych ras półdługowłosych. Oznacza to, że jego ewolucja przebiegała bez udziału człowieka. Pochodzi z Syberii i dlatego jest jednym z najczęściej występujących kotów domowych w Rosji. Kot ten został upowszechniony poza Rosją stosunkowo niedawno, dopiero po upadku ZSRR. W Polsce hodowlę tej rasy rozpoczęto w roku 1989, kiedy to Jolanta Sztykiel sprowadziła pierwszego kota syberyjskiego.

Charakter
Koty syberyjskie to zwierzęta ruchliwe, żywiołowe, z dużym temperamentem. Są bardzo przyjacielskie, uczuciowe. Nie są agresywne, nie mają również niszczycielskich zapędów. Koty te bardzo lubią wspinać się i skakać, co potwierdza ich częste odpoczywanie na wysokich półkach i szafach

Wzrorzec rasy
Koty Syberyjskie mają szerokie uszy, z wystającymi frendzelkami, lekko skośne oczy, frendzelki między poduszkami, na łapkach, portki na tylnych łapach

Ogólnie
Wielkość - średni lub duży, samice najczęściej mniejsze od samców

Głowa
Kształt - nieco dłuższa, niż szeroka, łagodnie zaokrąglona

Czoło - szerokie, lekko zaokrąglone

Policzki - kości policzkowe dobrze rozwinięte, wysoko osadzone

Nos - średniej długości, szeroki

Broda - delikatnie cofnięta, profil pokazuje zakrzywioną linie od podbródka do nosa

Uszy
Kształt - średniej wielkości , szeroko otwarte u nasasy, zaokrąglone na końcach Umiejscowienie - dość szeroko rozstawione, lekko nachylone ku przodowi

Oczy
Kształt - duże, lekko owalne, osadzone dość daleko od siebie

Kolor - jednolity, każdy kolor jest dopuszczany

Korpus
Struktura - mocny kościec, muskularny, mocny kark, szeroka klatka piersiowa

Kończyny
Nogi - średniej długości, proporcjonalne do tułowia, mocne

Łapy - duże, okrągłe

Ogon
Ogon - Długi, gruby, zaokrąglony na końcu, puszysty bez wiszącej sierści

Futro
Struktura - półdługie, bardzo gęste, włos okrywowy wodoodporny, nieco twardy w dotyku

Kolor - wszystkie odmiany barwne dozwolone z wyłączeniem czekoladowego, liliowego, cynamonowego, płowego oraz oznaczeń typu point

StavrosSkunk

Sfinks (kanadyjski bezwłosy) jest to rasa kotów. Przeważnie Sfinksy w Ameryce i Europie pochodzą od kanadyjskiego kota domowego, któremu w 1962 r. w wyniku samoistnej mutacji urodziły się dwa łyse młode.

Charakterystyczne cechy Sfinksa:

wygląda na bezwłosego, w dotyku gorący i delikatny,
dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie, (u samców na jądrach),
uszy duże odstające,
oczy (kształtu cytryny) skośne do góry w kierunku uszu,
głowa smukła, dłuższa niż szersza,
nos i kości policzkowe mocno zarysowane,
dobrze zbudowane ciało, średniej budowy z szerszą klatką piersiową,
sfinks ma długie łapy i ogon w porównaniu do innych ras,
ta uparta rasa lubi zabawę, jest towarzyski, przywiązany bardzo do człowieka.

StavrosSkunk

Kot rosyjski niebieski - rasa krótkowłosego kota, pochodząca z zachodniej Rosji.

Początek rasy datuje się na XVII wiek. Była zagrożona wyginięciem podczas II wojny światowej, lecz udało się ją ocalić. Zgodnie ze wzorcem, kot tej rasy powinien mieć umaszczenie niebieskie lub niebieskoszare.

Wygląd
Jest kotem średniej wielkości. Ma duże, zielone oczy w kształcie migdałów, duże, trochę spiczaste uszy i smukłą sylwetkę. Ma piękny, niezwykły kolor futra, ponieważ koniuszki jego włosów okrywowych pozbawione są pigmentu. Niedawno powstała nowa odmiana barwna tej rasy - biała. Obecnie trwają próby wyhodowania ich w kolorze czarnym.

Historia
Koty rosyjskie niebieskie od dawna uchodziły za szczególne zjawisko, gdyż już w XVII wieku gościły na polskich dworach książęcych. Rasa ta nie potrzebowała mistyfikacji, ponieważ jej oryginalny fenotyp pozostawał zbyt długo w nie zmienionym stanie. Mimo iż podobny do kota europejskiego krótkowłosego, rozwijał się jako rasa niezależnie od niego. Do dziś nie krzyżuje się ze sobą tych ras.

Charakter
Jak dla każdego kota, najważniejsze dla niego są pierwsze tygodnie jego życia, gdyż prawidłowo wychowane, mają niezwykłą zdolność nauczenia swoich ludzkich opiekunów rozumienia kociego świata. Młode kociaki są bardzo ciekawe otoczenia. Uwielbiają zabawy, tak samo jak dorosłe koty, po których nie zawsze to widać...

Pielęgnacja
Jego krótka sierść nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Należy ją regularnie, lecz nie za często, czesać gumową szczotką. Jego dieta powinna być dobrze zbilansowana, aby zapewnić dobrą kondycję jemu i jego sierści. Powinno się go często głaskać, by jego futro lśniło.

[/img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/25/Russian_blue_cat.jpg/180px-[img]

StavrosSkunk

Kot perski – jedna ze starszych ras kota domowego, zaliczana do grupy długowłosych. Jest to najpopularniejsza na świecie rasa kota. W Europie pojawiła się w XVII wieku.

Długość życia
13–15 lat
Waga dorosłego kota
2,5–6kg
Ilość kociąt w miocie
3–4 (przeciętnie)
Usposobienie
spokojne, miłe, łagodne
Umaszczenie
rozmaite odmiany barwne (czarna, biała, ruda, niebieska, kremowa i inne, jest ich ok 150!). Również kolor oczu może być różny: niebieski, pomarańczowy lub mieszany (jedno niebieskie drugie pomarańczowe).
Budowa
Budowa krępa, kończyny silne. Głowa duża, masywna, szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta. Nos mały, szeroki, z tzw. stopem. We wnętrzu ucha powinien znajdować się charakterystyczny dla rasy pędzelek włosów.

StavrosSkunk

Kot orientalny
Z Wikipedii
Skocz do: nawigacji, szukaj

Kot orientalny.Rasa ta należy do tej samej grupy kotów co kot syjamski, o smukłej budowie ciała, giętkim grzbiecie, klinowatej głowie i skośnych oczach. Różnica polega jedynie na umaszczeniu. Koty syjamskie mają charakterystyczne umaszczenie, zaś orientalne występują w około czterdziestu odmianach.

Opis rasy:

--------------------------------------------------------------------------------

Występuje wiele odmian barwnych: czarne, cynamonowe, brązowe, rude, niebieskie, kremowe, białe, cieniowane, pręgowane. Koty orientalne są ciekawskie, uczuciowe ale wymagające. Lubią aktywnie spędzać czas. Są chętne do zabawy. Bardzo cenią sobie towarzystwo drugiego kota. Są doskonałymi łowcami. Dość głośne ale spokojniejsze niż koty syjamskie. Żyją ok. 16-18 lat.

StavrosSkunk

Ocicat - rasa kota.

Ocicat został wyhodowany po "połączeniu" kotów syjamskich, abisyńskich i amerykańskich krótkowłosych. Hodowcy chcieli uzyskać mocnego i eleganckiego kota o wspaniałym charakterze i umaszczeniu. Po swoich przodkach odziedziczył bardzo pozytywne cechy:

po przodkach syjamskich odziedziczył smukłą sylwetkę,
po abisyńskich wspaniałe umięśnienie agouti - gen odpowiedzialny za pręgi (powstanie pręg),
krzepką budowę i szerszą paletę barw i dziedziczną srebrzystość odziedziczył po kocie amerykańskim krótkowłosym.
Pierwsze kocię tej rasy przyszło na świat w 1964 roku w miocie kotki (pomieszania abisyńczyka i syjama z czekoladowymi znaczeniami) - był to miot eksperymentalny. Rasę uznano w Stanach Zjednoczonych w 1986 roku; przyjęła ją także WCF (Stowarzyszenie hodowców i miłośników kotów rasowych) i FIFe (Polska Federacja Felinologiczna) - "Felis Polonia".

Abisyński ticking to charakterystyczna cecha umaszczenia - każdy włos ma na przemian kilka ciemniejszych i jaśniejszych prążków i ciemną końcówkę, co tworzy cętki. Wymagania rasy to pięć ciemnych pierścieni na ogonie i na czole znak w kształcie litery M.

Pomimo dzikiego wyglądu ocicat ma miłe usposobienie, jest wesoły i chętny do zabaw. Jest ciekawy świata i inteligentny, z przyjemnością na uczy się różnych sztuczek takich jak aportowanie itp. Jest oddany właścicielowi i chodzi za nim jak cień. Dość łatwo się podporządkowuje, ale bywa uparty. Sam zdecyduje o tym kiedy możesz go pogłaskać. Kotki są z natury nieufne i potrzebują więcej czasu, żeby zaakceptować gości, kocury zazwyczaj pieszczochy, wylewne nawet w stosunku do obcych. Akceptuje zarówno inne koty jak i psy - dobrze czuje się w ich towarzystwie Przystosowuje się do życia w mieszkaniu, ale bardzo źle znosi izolację od domu i rodziny. Równie męczące dla kota jest pozostawanie samemu w domu - jeśli właściciel pracuje do późna powinien zapewnić towarzystwo swojemu pupilkowi. Ocicat nie wymaga czesania, ale w okresach linienia trzeba podawać mu specjalną pastę, która rozpuści sierść połkniętą przez kota w czasie toalety. Pożywienie powinno być urozmaicone, może składać się z pokarmów naturalnych, jak i gotowanych. Kocięta w wieku od siódmego do ósmego miesiąca życia dość dużo jedzą - wiąże się to i duża aktywnością i żywotnością. Ocicat to odpowiedni przyjaciel dla osoby stale przebywającej w domu, a także dla rodzin z dziećmi.

Dane
Długość życia : 13 - 17 lat
Charakter: przywiązany do właściciela, wesoły, może mieszkać z innymi zwierzętami (innymi kotami, psem), ma silny charakter, chętny do zabawy, lubi dzieci; nie lubi samotności i odosobnienia
Wygląd ogólny: kot średniej wielkości, elegancki, umięśniony, smukły; waży od czterech do ośmiu kilogramów.
Głowa: W kształcie zmodyfikowanego klina, o szerokiej żuchwie i krótkim nosie.
Uszy: średniej wielkości
Oczy: duże, o kształcie migdałów i nieco skośne.
Szata: krótka, lśniąca, delikatna, ściśle przylegająca do ciała, składająca się z włosów o kilku ciemniejszych pasmach. Ciemne pasma tickingu powinny być wyraźnie odgraniczone od jaśniejszego tła. Zbyt duża ilość podszerstka jest nie pożądana.
Tułów: średnich do dużych rozmiarów, niezbyt smukły, ale i nie krępy, umięśniony, gibki i zgrabny. Klatka piersiowa mocna - dobrze rozwinięta, mocne stopy zwarte, owalne; ogon nieznacznie mniejszy na końcu, dość długi .
Maść: ticking abisyński w sześciu podstawowych odmianach kolorystycznych: brązowej, czekoladowej, liliowej, płowej, niebieskiej i cynamonowej. Dodatkowo wszystkie wymienione w odmianach srebrzystych. Dokładnie oddzielone, ciemne cętki w tonacji dopasowanej do jaśniejszego tła, na czole znak “M”. Na ogonie najmniej pięć ciemniejszych pierścieni; jego koniec jest ciemny, w podstawowym kolorze kota. Oczy we wszystkich kolorach, z wyjątkiem niebieskich. Wokół oczu charakterystyczny, ciemniejszy “makijaż”, który otacza jaśniejsza sierść (barwa zależna od maści kota).
Pierwsze w Polsce: od roku 1997
Przygotowanie do wystawy: obcięcie pazurów, wyczyszczenie uszu (zachować ostrożność) i przemycie oczu w " kącikach " - nie wymaga długich i męczących (zarówno dla kotka jak i właściciela) przygotowań.

StavrosSkunk

Kot Norweski Leśny (norw. Norsk skogkatt) to naturalna rasa kota przystosowana do życia w chłodnym klimacie.

Pochodzenie:

Pochodzenie tej rasy na terenach Skandynawii nie jest dokładnie określone. Jedna z teorii mówi, że przodkowie tych kotów zostali przywiezieni przez Krzyżowców, inna że przez wikingów z Wysp Brytyjskich. W latach 70. XX wieku rasa otrzymała wzorzec i została uznana przez FIFe.

Wygląd:

Kot norweski leśny to kot duży, silnej budowy, zaliczany do kotów półdługowłosych. Jego tylne łapy są dłuższe od przednich co pozwala na dużą zwinność i ułatwia skoki. Kot ten posiada dwa rodzaje sierści - dłuższą wierzchnią i krótszy, puszysty podsierstek. Okrywa taka prawie uniemożliwia przemoczenie futra. Charakterystyczną cechą kotów norweskich jest kryza wokół szyi i "portki" na tylnych nogach. Dopełnieniem "dzikiego" wyglądu są "tufki" na szczycie uszu (jak u rysia) - same uszy natomiast są przysłonięte sierścią. Głowa ma kształt trójkątny z prostym profilem. Dorosłe kocury osiągają 6-9 kg, kotki około 5-6 kg.

Barwy futra:

Kot Norweski Leśny występuje w prawie wszystkich znanych odmianach kolorystycznych. Nie występują w kolorach z oznaczeniami charakterystycznmi dla sjamów, chocolate i lila. Kolor oczu zgodny z barwą futra. Futro kota norweskiego prawie wcale się nie mechaci. Wystarczy szczotkować je raz na tydzień. Częściej w okresie linienia.

Pożywienie:

Najlepsza jest dla niego dieta mięsna urozmaicona od czasu do czasu rybą.

Charakter:

Kot norweski jest naprawdę bardzo inteligentnym kotem. Przywiązuje się do właściciela i jego domu. Może żyć z innymi zwierzętami domowymi. Jednak długie lata spędzone na wolności, nauczyły go nieufności wobec obcych. Młody lubi się bawić pod warunkiem, że nikt go do niczego nie zmusza. Podobnie jest z pieszczotami, które nie powinny trwać zbyt długo.

Obrazek kota norweskiego leśnego: [link widoczny dla zalogowanych]

StavrosSkunk

Kot Manx - jedna z ras kotów.

Wygląd
Średniej wielkości, masywne koty, łapy przednie krótsze od tylnych przez to zwierzę przybiera pozycję nieco podobną do królika. Waga 4,5-5,5 kg. Cechą charakterystyczną tej rasy jest brak ogona.

Historia
Rasa powstała na wyspie Man,najprawdopodobniej w wyniku przypadkowej mutacji genetycznej.

Charakter
Przyjacielskie, towarzyskie koty. Mają "psi" charakter: przywiązują się do człowieka, pilnują domu, można nauczyć je prostych poleceń. Tolerują inne domowe zwierzęta.

StavrosSkunk

Maine Coon to rasa kotów pochodzących z Ameryki Północnej. Koty rasy Maine Coon wyróżnia wielkość (są jednymi z największych kotów domowych), inteligencja i żywiołowość.

Historia
Przodkowie rasy zostali sprowadzeni z Europy do Ameryki Północnej przez pierwszych osadników w XVI i XVII wieku. Europejskie koty przystosowały się do surowych zim w Nowej Anglii i poprzez naturalną selekcję rozwinąła się rasa dużych, dobrze zbudowanych kotów z grubym, wodoodpornym futrem. O powstaniu rasy opowiadają także liczne legendy. Według jednej z nich, przodkami Maine Coon była dzika kotka ze stanu Maine i szop, co miałoby tłumaczyć charakterystyczny wygląd kotów - puszysty ogon i najbardziej popularne umaszczenie.

Wygląd
Maine Coon to kot półdługowłosy średniego typu orientalnego. Średnia waga dorosłego samca to 6 do 9 kilogramów, a samicy 3 do 5 kilogramów. Waga kotów Maine Coon sięga jednak często 11 kilogramów, a ich długość 1 metra. Okrywa włosowa składa się z dwóch warstw - podszerstka i włosów okrywowych. Ze względu na swoją budowę jest wodoodporna. Futro jest bardzo obfite na brzuchu i pośladkach, a na szyi układa się w charakterystyczną kryzę. U kotów tych dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, jednak najbardziej rozpowszechnione jest brązowe umaszczenie typu tabby.

Charakter
W wyniku sterowanej selekcji stały się rasą nie tylko piękną, lecz przede wszystkim pożądaną z tego względu, że jej przedstawiciele przywiązują się do człowieka i – w porównaniu z innymi rasami kotów i innymi gatunkami zwierząt domowych – są bardziej towarzyskie i łatwiejsze we współżyciu.

StavrosSkunk

Kot europejski krótkowłosy (zwany niekiedy również kotem celtyckim) - stosunkowo młoda rasa kota domowego wyodrębniona w 1982 r. pochodząca bezpośrednio od szeroko rozpowszechnionej populacji kotów (zwanych powszechnie dachowcami) występujących wokół siedzib ludzkich na terenie Europy. Kot europejski jest blisko spokrewniony z kotem brytyjskim krótkowłosym oraz w porównaniu z innymi rasami charakteryzuje się najszerszą pulą genową.

Historia
Pochodzenie kota europejskiego jest wciąż niejasne. Przypuszcza się, że jest on bezpośrednim potomkiem udomowionego kota egipskiego, który trafił do Grecji około 500 roku przed naszą erą. Rasa ta bardzo szybko dotarła na północ, w Szwecji istniała już około 370-600 roku naszej ery. Na podstawie źródeł ikonograficznych pochodzących ze średniowiecza i czasów wcześniejszych, już wtedy budowa ciała kota europejskiego była bardziej krępa niż jego egipskiego przodka. W 1982 r. rasa została uznana przez FIFe.

Opis rasy
Europejski kot krótkowłosy w porównaniu z innymi rasami ma ciało o rozmiarach od średnich do dużych, kończyny niezbyt długie, mocne, z okrągłymi łapami, ogon u nasady gruby, cieniejący ku zaokrąglonemu końcowi. Uszy średniej wielkości, lekko zaokrąglone u góry. Oczy okrągłe, ustawione lekko skośnie, rozwarte, o różnych kolorach - od ciemnoniebieskiego, poprzez miedziany, do intensywnie zielonego. Dorosły kot waży 4 kg, a samica 3 kg. Długość to około 50 cm + 20 cm ogona.

StavrosSkunk

Kot egzotyczny (kod EMS: EXO) - rasa kotów powstała w skutek skrzyżowania kota amerykańskiego krótkowłosego z kotem perskim. W przeciwieństwie do persów mają one krótkie futro. Rasa ta pochodzi ze Stanów Zjednoczonych. Po raz pierwszy próbowano wyhodować kota egzotycznego w latach 20. XX wieku. Jednak dopiero w latach 60. wyhodowano pierwszego kota egzotycznego. W 1967 roku rasa została zarejestrowana przez federację CFA. FIFe uznało rasę w 1984 roku.
Egzotyki prócz różnicy w długości futra bardzo przypominają persy. Tak jak one są średniej wielkości kotami z okrągłą głową, szerokim nosem i wyraźnie zaznaczonym stopem. Wyróżnia się ponad 670 odmian barwnych tych kotów.
Z charakteru jest to kot spokojny, miły, towarzyski i trochę leniwy.

StavrosSkunk

Kot cornish rex

Cornish Rex
Wygląd
Jest kotem średniej budowy w orientalnym typie. Jest szczupły i elegancki. Ma smukłą, ale też muskularną sylwetkę. Ma bardzo długie nogi, które zapewniają mu sprężyste i lekkie poruszanie się. Tylne nogi ma dłuższe od przednich, co umożliwia mu wysokie skoki. Jednak najważniejszą cechą cornisha jest krótka, falująca, przyjemna w dotyku pluszowa sierść.

Historia
Serena, kotka Niny Ennismore, była zwykłą szylkretową "dachówką". W latach 50. urodziła w miocie pięć kociąt. Cztery z nich wyglądały zwyczajnie, ale piąty kocurek był pokryty falującą, krótką sierścią. Nina nazwała "odmieńca" Kallibunker. Kiedy kocurki dorosły, dało się zauważyć, że oprócz sierści od rodzeństwa odróżnia go także smukła sylwetka, szczupła talia i nietoperzowate uszy.

Nina postanowiła przedłużyć tą rasę. W tym celu pokryła Serenę jej nietypowym synem. W miocie urodziły się trzy maluchy z falującą sierścią. Powtórzyła to kilka razy i uzyskała odpowiedni materiał hodowlany. Jednak protoplasta cornishów nie żył długo. Jego miejsce zajął jego syn, Poldhu. Posłużył on do dalszego rozwoju rasy. Został ojcem niebieskiej kotki o imieniu Lamorne Cove. Wysłano ją do Stanów Zjednoczonych, gdzie zapoczątkowała amerykańską linię cornishy. Rasę postanowiono nazwać cornish rex od nazwy miejscowości, w której się narodziła. Uznano ją w Anglii w 1967 roku, a w USA w 1979 roku.

Charakter
Jest kotem żywym, towarzyskim, ciekawskim i wesołym. Uwielbia gonitwy i zabawy, dlatego jest doskonałym kompanem dla dzieci. Jest też wyjątkowo łagodny i pozbawiony agresji, a w zabawie w ogóle nie używa pazurów. Bardzo przywiązuje się do wszystkich domowników w równym stopniu. Nie lubi zostawać sam w domu. Natomiast jego współżycie z innymi kotami zależy od ich charakteru, temperamentu i nastawienia.

StavrosSkunk

Kot brytyjski krótkowłosy - Historia tej rasy sięga czasów starożytnych. Legenda głosi, że pierwsi przodkowie pojawili się na Wyspach Brytyjskich za sprawą legionów rzymskich po podboju Galii jako pomoc w walce ze szczurami. Jednak dopiero w drugiej połowie XIX wieku hodowcy, zafascynowani nie tylko imponującym wyglądem tego wspaniałego wyspiarskiego zwierzaka, ale również jego nietuzinkową osobowością, podjęli regularną pracę nad wizerunkiem swojego symbolu narodowego - brytyjskiego kota krótkowłosego.

Brytyjczyk jest kotem bardzo inteligentnym, o silnie zaznaczonej osobowości. Cechy te sprawiają, że przeciętny przedstawiciel tej rasy zachowuje pewien dystans wobec swoich opiekunów, a także, że nigdy nie bywa wobec nich natrętny. Żyjąc w wielkiej bliskości z człowiekiem, pozostaje zawsze bardziej obok, niż razem z nim, aczkolwiek jedną osobę w rodzinie przeważnie darzy większą atencją od pozostałych.

kot brytyjski długowłosy Budowa ciała: Waży od 4 do 6 kg. Posiada krępy, średniej wielkości. Szerokie łopatki, biodra i barki, silna klatka piersiowa. Krótkie łapy, krótka szyja, szeroki u nasady i zaokrąglony na końcu ogon długości 2/3 tułowia. Duża, okrągła, masywna i szeroka głowa z charakterystycznymi fałdami, czoło wyraźnie zarysowane, pokryte sztywnym włosem nadającym mu wypukłość, pełne policzki, mały podbródek. Uszy małe lub średniej wielkości, zaokrąglone na końcach, o szerokiej podstawie. Nos krótki, prosty, szeroki, z delikatnym przejściem u nasady. Oczy duże, okrągłe, rozstawione dość szeroko.

Umaszczenie. Około 150 odmian barwnych; jednokolorowe: niebieskie, czarne, rude, kremowe, czekoladowe, liliowe i białe; dwubarwne: podstawowe kolory z różną ilością białego, tabby we wszystkich kolorach podstawowych (pręgowane klasycznie, tygrysio i cętkowane), szylkretowe, szynszylowe, srebrzyste cieniowane, srebrzyste tabby, dymne i colorpointy (z ciemniejszymi oznaczeniami). Oczy współgrające z umaszczeniem: pomarańczowe, złociste lub miedziane, u odmiany białej - pomarańczowe, niebieskie lub różnobarwne, u kotów szynszylowych i cieniowanych - zielone lub turkusowe, u colorpointów - niebieskie.

Typ sierści: krótkie, miękkie, podwójnie gęste, sprężyste i odstające od ciała futro, w dotyku przypominające plusz.

StavrosSkunk

Kot birmański - jedna z ras kotów półdługowłosych, uznanych przez FIFe.

Wygląd
Kot birmański ma wydłużone ciało, okrągłą głowę z krótkim pyskiem, jednak nie tak krótkim, jak u kota perskiego, "rzymski" nos, szafirowo-błękitne oczy i gęste, jedwabiste futro. Umaszczenie kotów tej rasy to klasyczny colourpoint (znaczenia na łapkach, pyszczku, uszach i ogonie w kolorze kontrastującym z bladym kolorem futerka na grzbiecie), który jest wzbogacony o białe skarpetki na przednich łapkach oraz "ostrogi" na łapkach tylnych. Kolor tych "zakończeń" jest zawsze śnieżnobiały. Genetyka tej cechy jast niejasna; kot birmański to jedyna rasa mogąca pochwalić się tą cechą. Wyjątkowo trudno jest wyhodować kociaka, który posiadałby idealnie symetryczne "ostrogi" i "skarpetki", i stąd tak niewiele jest kotów birmańskich na wystawach. Ich umaszczenie musi być idealne, by mogły zdobywać tytuły na wystawach.

Historia
Historia rasy jest owiana legendą. Koty te prawdopodobnie powstały w klasztorze w Birmie i były tam czczone jako wcielenia zmarłych mnichów. Nie wiadomo też, w jaki sposób dotarły do Europy. Jedna z wersji zdarzeń mówi o tym, że pierwsze okazy kotów birmańskim przywieziono do Europy w r. 1919 jako prezent od kapłanów kmerskich dla Francuza, Augusta Pavie, badacza i podróżnika. W 1925 pierwszy raz pokazano kota birmańskiego na wystawie, a od lat 60 XX wieku można było spotkać koty tej rasy w Stanach Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii. Inna wersja głosi, że pierwsza para kotów tej rasy została wykradziona przez sługę ze świątyni Lao-Tsun i sprzedana milionerowi amerykańskiemu Vanderbiltowi w r. 1920.

Koty birmańskie w Polsce
Pierwsze koty rasy birmańskiej sprowadziła do Polski Irena Nalewaj. Była to para hodowlana z Holandii.

Charakter
Bardzo przyjacielskie i życzliwe w stosunku do ludzi, koty te są żywe i towarzyskie, a także ogromnie uparte i wiedzą jak domagać się o swoje racje. Inteligentne i pojętne potrafią porozumieć się z innymi domowymi zwierzętami. Bardzo lubią dzieci. Są raczej nieufne wobec obcych, i szczególnie przywiązują się do jednego, wybranego przez siebie członka rodziny. Nienawidzą samotności i potrzebują towarzystwa ludzi.

StavrosSkunk

Kot bengalski (Prionailurus bengalensis bengalensis) - ssak z rodziny kotowatych.

Występowanie

- lasy środkowej, wschodniej i południowej Azji
- Filipiny
- Archipelag Sundajski
Pokarm
Małe ssaki i ptaki

Wygląd
Sierść szarożółta w ciemnobrązowe plamy.

Długość ciała: z głową 75-90 cm
Długość ogona: 35-40 cm
Tryb życia
Jest aktywny w nocy, gdy poszukuje pokarmu. Nakarmiony wieczorem śpi spokojnie przez kilkanaście godzin.

O kocie bengalskim
Koty bengalskie powstały poprzez skrzyżowanie lamparta azjatyckiego z kotem domowym, w celu uzyskania kota domowego o pięknym umaszczeniu, zbliżonym do lamparta. We wczesnych krzyżówkach wykorzystywano np. koty egipskie, Indian Maus, burmskie i nieuznane rasy domowe. W miarę rozwoju tej rasy, czwarte pokolenie zostało ponownie skrzyżowane z lampartami azjatyckimi. Pierwsze trzy pokolenia tej właśnie krzyżówki są uznawane jako rasowe bengale (foundation bengals).

Pochodzenie

3-miesięczny Kot BengalskiAzjatycki podgatunek lamparta pochodzi z Syberii, Pakistanu, Tybetu, Indii, Burmy i Tajlandii. Są w stanie przetrwać w różnych warunkach klimatycznych i środowiskach: gęstych lasach tropikalnych, stepach, półpustyniach i terenach rolniczych. Łacińska nazwa gatunku bengalensis pochodzi od miejsca znalezienia pierwszego osobnika, który został zauważony gdy pływał w Zatoce Bengalskiej. W swoim naturalnym środowisku polują nocą.

Cechy
Są bardzo zwinne. Z łatwością dostają się na czubki drzew, potrafią też pokonywać duże odległości maszerując wytrwale. Dobrze czuja się też w środowisku wodnym, są świetnymi pływakami. Wiele dzikich leopardów „załatwia” się do wody, aby ukryć swój zapach przed drapieżnikami (ta cecha została zachowana). Można się spodziewać, że potomstwo tego dzikiego kota odziedziczy po nim choć część tych cech. Ale w miarę jak kolejne pokolenia oddalają się od jego dziedzictwa, niektóre z tych cech zanikają, można też nimi manipulować. U pierwszych pokoleń (foundation bengals) można zaobserwować pewną ostrożną inteligencję niewątpliwie odziedziczoną po przodkach. Potrzebują one bezpieczeństwa i zazwyczaj z trudem przychodzi im adaptowanie się do jakichś zmian. Mają też problem z przywiązaniem się do człowieka, jeśli jednak tworzy się więź między kotem a jego właścicielem, to jest bardzo silna i jakiekolwiek jej naruszenie może spowodować trwałe zniszczenia w kociej psychice. Koty te nie są co prawda wojowniczo nastawione, lecz gdy narazi się je na jakąś niewygodną sytuację zazwyczaj uciekają do cichego schronienia.

Bengal jako kot domowy
Udomowione bengale (czyli czwarte lub dalsze pokolenie od dzikiego leoparda - nazywane F4, F5 i.t.d.) to wspaniałe inteligentne zwierzęta domowe. Ciekawskie i rozrywkowe, najczęściej lubią wodę i nawet kapią się ze swoimi właścicielami. Lubią towarzystwo zarówno dzieci jak i dorosłych i zazwyczaj przystosowują się do obecności innych zwierząt w domu. Dają się też wyprowadzać na smyczy. Pierwsza organizacja która uznała bengale jako koty domowe, to TICA. źródło tekstu

StavrosSkunk

Kot abisyński - jedna z ras kotów

Wygląd
Średniej wielkości kot, muskularny, o migdałowych oczach i długim ogonie. Waga od 4 do 7 kg.

Sierść krótka, koloru dzikiego, złocistego, niebieskiego lub beżowego, delikatne pręgi na pysku i ogonie.

Historia
Jedna z najstarszych ras kotów. Jej pochodzenie nie jest do końca wyjaśnione. Prawdopodobnie pochodzą z Abisynii. W latach 50. XX wieku ich popularność znacznie wzrosła. Obecnie jedna z najczęściej występujących ras kotów.

Charakter
Koty bardzo inteligentne, żywe i towarzyskie. Potrzebują dużo opieki.